i'm so fucking depressed.

Hoe kan ik t je ooit vertellen ? Hoe kan ik je ooit vertellen, dat jij een meisje leuk vind, die een eetstoornis heeft ? Als je me al leuk vind, wat ik sws niet wil geloven. Hoe kan ik het je ooit zeggen, dat ik vanavond even niet met je wil praten, omdat het enige wat ik doe , is hier zitten, huilen en voor me uit staren. hoe kan ik je dit ooit vertellen ? Je zegt me dat je blij bent, met hoe het tussen ons zit, dat ik leuk ben.. maar je kent de echte ik niet ..  Ik wil het je niet aan doen, om met zo iemand te leven. zo wil je niet leven. je wilt niet met mij leven .

Did i disapoint you ?

je wilt dit niet. je kan dit niet. je gaat falen. je zal iedereen teleurstellen, al maakt dat ook niet meer zoveel uit, want dat doe je toch al. Iedereen ziet dat je weer dik bent. iedereen ziet je steeds meer groeien. in de breedte. je kan niks. niet eens dit, waar je altijd zo goed in was. je faalt.

ik faal. oke het is duidelijk, ik snap het wel. alles in m'n hoofd schreeuwt JE KAN DIT NIET.

je zei me , dat we dit samen gingen proberen. oke proberen, tuurlijk , dat wil ik . want supergraag wil ik van dit leven af. weg van m'n problemen met m'n lichaam, eten, gewicht en calorieën. ik weet dat ze, door te eten, niet verdwijnen, maar proberen zal ik ooit een keer moeten, toch ?
maar op school.. oke dit gaat me echt ver, op school eten, dat heb ik echt al sinds het begin van de eerste klas niet meer gedaan. bijna niemand ziet me ooit eten. hoe kan ik dan, voor hun neus, doodleuk ineens gaan eten ? dan zullen ze denken dat het goed gaat, maar waarom voelt het zo kut, dat ze dat zullen denken ?
het is m'n identiteit geworden, het meisje met de eetstoornis. vind ik het leuk om zo bekend te staan ? nee, maar ja, wie ben ik anders? voor mezelf ben ik het intussen ook geworden, ik zonder eetstoornis, is geen ik. ik zonder eetstoornis, is een heel ander meisje. 

Invisible

behind the scenes,
skylar grey, talking about why she made this song.

invisible -skylar grey

Weegschaal

O mijn god. De weegschaal is kapot. help. angst. paniek in m'n hoofd. het liefst wilde ik meteen naar de winkel rennen om een nieuwe weegschaal te kopen. maar dat kon niet, want t was avond. wat nu ? hoe kon ik nu weten of ik was aangekomen/afgevallen/stabiel was ? hoe kon ik mezelf nu controleren morgenochtend ? Dit kleine platte vierkant, dat ding, beheerst gewoon voor een groot deel m'n leven. Hoe heb ik t ooit zo ver kunnen laten komen ? vaak vraag ik me dat af. allemaal begonnen met de drang om af te vallen, de drang naar perfectie. maar wanneer bereik ik dat ? na 2 jaar nog steeds niet.. De weegschaal, heeft me in z'n macht. 

Hallo.

al een paar dagen, zit ik elke keer met deze pagina open. hele stukken te typen, maar om uiteindelijk toch weer te deleten. niks beschrijft hoe ik me de afgelopen dagen voel . en dan ook nog eens de school die over een week weer begint. Ik heb er aan de ene kant superveel zin in. omdat ik dan weer een stukje controle terug krijg. over m'n cijfers, en over m'n gewicht.

In de vakantie word alles voor me besloten. alleen als ik werk heb ik nog een klein beetje vrijheid met eten. 

En daarom eet ik niets. ik weet dat het slecht is, tenminste dat zeggen ze allemaal. zoveel merk ik er niet van. ik ben wel gewend om niks op een dag te eten. om door te gaan tot ik niet meer kan. en dan nog niks laten merken. nee, volgens mijn ouders en kinderarts, ga ik door tot ik datgene wat ik wil bereikt heb. en alles zo netjes en goed mogelijk. hallo perfectionisme. 

I hope you know this song is about you

This is my confessional pen and paper
I'm gonna write this down saying things
you never thought that were on my mind
let the truth pour out

'Cos I'm tired of the games, I won't lie , no i'm
not ok, you were wrong you're to blame now
the world knows your name

Olly murs - This song is about you. 

wanneer ga je in me geloven ?

vandaag weer zoveel ruzie gehad thuis om t eten. ze verwachten hier allemaal dat ik stop met 'dit gedoe'volgens hun. dat na een jaar therapie ik wel 'genezen 'ben. maar dat is niet zo .. het frustreert me , omdat ze daar gewoon vanuit gaan. ze begrijpen het nog steeds niet, wat ik ook wel snap, maar toch erg irritant is. Toen m'n moeder laatst zei dat we hier over een jaar vast heel hard over konden lachen, toen ik weigerde een boterham te eten, voelde ik me echt verschrikkelijk. een jaar. nooit dat ik in een jaar beter kan zijn, ondertussen is dit gedoe al meer dan 2 jaar .. en nog doet ze steeds alsof t maar een bevlieging is. Ze luistert gewoon niet als de kinderarts zegt dat ik een eetstoornis heb. het dringt gewoon niet tot der door.En erom lachen ? sorry maar dit alles maakt me echt verdrietig, als ze zou weten hoe ik me vanbinnen voel, zou ze deze mening dan nog steeds hebben ? Ze wil het niet horen volgens mij, maar ondertussen krijg ik het gevoel alsof ik niet serieus genomen word. 

I'm tired, of the game. I won't lie, no i'm not okay..

uiteindelijk , sta je er altijd alleen voor .

Jahoor, daar ga ik weer, al 3x m'n stukje gedelete. Ik heb geen idee wat ik er mee wil bereiken, want nu zet ik uiteindelijk toch alleen maar weer onzin neer. misschien is dat juist wel het idee van deze blog. m'n onzin uit m'n hoofd, wat niemand ook maar iets boeit, op een site zetten. en ook nog eens totaal anoniem. waar ben ik mee bezig ? Sommige schrijven in een dagboek, sommige doen t op tumblr, of bij hun vriendinnen. maar ik , ik zet t in m'n dagboekje op pro-ana sites, of ik zet het hier op een blog, die toch niemand leest. uiteindelijk, sta je er altijd alleen voor .

You feel the love, can i feel it too ?

Gister een gesprek gehad met een jongen van vakantie, wat gewoon als voor in de vakantie bedoeld was, willen we waarschijnlijk mee door in nederland. een lange-afstandsrelatie. Aan de ene kant vind ik t echt superleuk, kan nog steeds niet geloven waarom iemand iets met mij zou willen maarja. maar aan de andere kant zitten er ook zoveel nadelen aan. lang reizen, maar vooral, mn eetstoornis. hij weet van niks, en ik denk dat ik dat ook wel zo kan laten , maar t neemt wel andere dingen mee behalve eten. Een vriendin van me zei paar dagen geleden tegen me; 'eerst moet je van jezelf houden voordat je écht van iemand anders kan houden (behalve je familie natuurlijk ) ' en ik denk dat ze daar wel gelijk in heeft. want toen hij zei dat hij van me hield, voelde ik van binnen alleen maar ongeloof. en verder niets. ja het was heel lief, maar ik had niet het idee dat hij t tegen mij had. ik weet niet zo goed wat ik er allemaal mee moet doen. ik heb nog nooit een serieuze relatie gehad omdat ik iedereen altijd weg duw. weg van m'n gedachtens, en m'n leven. weg van mijn gevecht met eten en m'n lichaam elke dag. 

Haat-liefde relatie

m'n eetstoornis is nu 2 jaar bij me. ik noem het 'een haat-liefde relatie'want oh wat haat ik je, maar zonder je, zou ik toch écht niet kunnen. 
Je helpt me als iedereen me laat vallen, en ik jou heb, om er alleen maar sterker door te worden. te leren, dat je niemand kan vertrouwen, omdat 'iedereen je toch alleen maar dik wilt zien, zodat ze zeker weten dat het goed gaat.' maar tegelijkertijd maak je me diep ongelukkig, en op momenten écht depressief. dan is het enige dat ik wil mezelf pijn doen, omdat jij m'n leven heb verpest.
ja klopt, lekker makkelijk om jou hier de schuld van te geven.. maar toch doe ik het, omdat jij m'n enige houvast ben. op gebied van liefde, maar ook op gebied van haat.

Someone's first choice.

Help. Morgen weer therapie. Ik moet m'n tekeningen laten zien, m'n hersenkronkels. Ik moet dit alleen doen, maar alleen kan ik dit niet. Ik weet niet wat of wie me zou moeten helpen. En hoe. Want van niemand, accepteer ik hulp. Als ik eerlijk zou zijn tegen mijn therapeute, zou ze alles tegen m'n ouders zeggen. Ookal heeft ze geheimhoudingsplicht, sommige dingen, mag je niet verzwijgen, in verband met gezondheidsrisico's.

Ik zou zo graag een keer iemands eerste keus willen zijn. Iemands beste vriend of vriendin. Of gewoon ergens heel goed in zijn. Maar nee, ik ben blijkbaar waardeloos. niemand heeft me nodig, alleen de mensen van de pro-ana mensen vinden me wel handig . Maar wat heb ik daaraan , als dat de enige wereld is , waarin ik iets kan ? en zelfs daar faal ik in . Soms vraag ik me echt af wat ik hier doe.  

Het gevecht word steeds sterker.

Het gevoel alsof elk korreltje rijst dat je eet, elk slokje cola light, elk hapje appel, je 3 kilo zwaarder maakt is ondragelijk. Sinds ik van vakantie kom, word het elke minuut erger. ik wil sporten, slapen, en bloggen. Maar nee ik moet werken. hele dagen lang. verspilde uren , waarin ik kon sporten, of slapen. want ik ben uitgeput. om 9 uur kan ik niet meer .
En dan ook nog eens dit mooie weer. Leuk, noemen ze dit, strand. NEE. niet leuk. Ik krijg niet eens meer de keus. mee moet ik , verplicht zeggen ze. En ook nog een frietje eten op het laatst. gezellig, weer eens een dagje met de familie. Gelukkig kwam daar mijn reddende engel, ik moest plotseling werken ..
Dinsdag is ze der weer, mijn therapeut. helaas, we moeten weer. huiswerk maken, werken aan m'n niet-helpende gedachtes, en praten over m'n gevoelens. alles wat ik niet kan. alles waarin ik faal.


Ik kwam niet in die broek. ik kwam er gewoon niet in. De broek die ik zó graag wilde. Ik wilde hem in maatje 32, maar die pastte niet. dit is zo enorm triggerend. Ik weet dat ik nu door wil gaan tot ik erin pas. nog maar 5 kilo, en het wil vast lukken, vertelt een stemmetje in m'n hoofd. nog maar 5 kilo, en die broek zal je prachtig staan. Maar ook is er een stem die zegt 'doe dit nou niet, vecht er tegen. je zit niet voor niks in therapie, bewijs nou eindelijk eens dat je iets anders ook kan dan alleen afvallen.'
maar het eetstoornis-stemmetje is sterker.

BAM. back to reality. we zijn weer in nederland. heerlijk, die 2 weken in Frankrijk, even weg van alles, van m'n zorgen over vrienden of familie, school, of andere drama's . maar derest achtervolgd me. waar ik ook ben. elke dag kilo's foundation over m'n littekens. elke dag die confrontatie met het eten, waar het lijkt alsof heel frankrijk je aanstaart. Ouders die hoopten op vakantie ook even rust te hebben, zonder al die ruzie's om het wel/niet eten. Ergens in een restaurantje zitten, kijkend naar het aantal calorieën dat alleen al in een flesje ice tea zit, met tranen in je ogen. En uiteindelijk, je steeds dikker en dikker voelen, en er niks tegen kunnen doen.

Ik vraag me nog elke dag af, waarom dit mij is overkomen. zo graag zou ik die eetstoornis uit willen zettten. gewoon genieten van m'n leven, ookal is het maar voor een paar uur. maar dat kan helaas niet. Als iemand zou vragen of ik liever zonder eetstoornis zou leven, of met , zou ik het echt niet weten. eigenlijk weet ik het wel. zonder. maar ik weet wel, dat ik zonder eetstoornis niet kan leven, omdat het mijn leven ìs.

Asdfghjkl;

3 berichten, en deze blog is al meer bekeken als m'n beautyblog. Ik weet niet wat ik er van moet vinden. ik zet m'n leven op internet. volledig anoniem, dat wel. tenminste dat hoop ik.

Ik heb nu al 4 x een  heel stuk gedelete. En nu begin ik weer opnieuw. Woorden komen, maar de juiste vind ik niet. Het gevoel dat ik zaterdag in de auto zit op weg naar frankrijk maakt me verdrietig. De gedachte dat m'n vriendinnetje uit Amerika morgen sinds 2 jaar weer hier is, maakt me bang. Bang dat ze me dikker vind dan ooit, lelijker vind dan ooit, en ook nog eens veel ben veranderd. negatief. Ik heb de neiging om dit allemaal alwéer te deleten. maar iets houd me tegen . blijkbaar zijn dit toch de woorden die in me op komen als ik schrijf over hoe ik me voel. 

Terwijl ik hier zit te typen, whatsapp ik met een lieve vriendin . Ze heeft net als mij een eetprobleem. een eetstoornis is ze ook hard op weg te krijgen. al heeft ze het zelf niet helemaal door. Ik maak me zorgen, maar wat kan ik doen ? Ik weet dat ze het ook om mij doen, maar ik trek me er niks van aan . ik ga ook gewoon door. waarom ? ik heb geen idee. misschien omdat ik teveel aan mezelf denk. misschien ben ik inderdaad écht zo egoïstisch, en moet ik iedereen die dat tegen me heeft gezegd, toch maar geloven. ik ben inderdaad mislukt

asdfghjkl; buik. ik zie je wel hoor. ga maar weer verstoppen. ik hoef je de komende jaren niet meer te zien. nooit meer. waarom kom je nou weer? ik had je toch verteld dat we verstoppertje gingen spelen? ik tel tot 10 en dan ben je weg. en neem je vriendjes Vet ook maar mee. 

Mijn leven is echt gewéldig.

'behalve anorexia is jou leven echt geweldig ! ' kuch. kuch.
zo leuk hoe schijn kan bedriegen. maar ook zó ontzettend frustrerend.. moest dat nou? moest je dat nou tegen me zeggen ? je hebt echt geen idee waar je het over hebt.. hoe denk je dat die rotziekte er in geslopen is, doordat mn leven zo geweldig is ? alleen door 'het idee dat ik moest afvallen' nee schat, wake up.

kon ik dat maar eens zeggen, kon ik maar gewoon eerlijk tegen der zijn. maar nee, ik kan het niet. want zij heeft zelfvertrouwen. het meisje met het meeste zelfvertrouwen dat ik ken. als ik dit zou sturen zou ze de waarheid weten. maar zo laf ben ik . ik doe dat toch niet. Net een halfuur een elastiekje tegen me pols aan laten slaan. goh wat ben ik weer trots op me zelf, wat ben ik weer blij met men leven.
ik voel de sarcasme hier rondsluipen & in m'n hoofd is het 1 grote puinhoop.

Welkom in mijn wereld .

waarom ben ik ooit weer terug gegaan naar die pro-ana website's ? ben ik 'proud to be anorexic' ? ben ik echt zo diep gezonken? JA. ik ben weer verslingerd in de pro-ana wereld. Ik voel me er thuis, en het voelt nogal raar. niemand weet dit. zoals ook niemand weet van de pillen. die rotpillen die me wakker houden s'nachts. die rotpillen die ervoor zorgen dat ik kaliumtekort heb. die pillen zorgen voor verschrikkelijke dingen. maar toch blijf ik ze nemen. omdat ik er dunner door lijk.. is dat echt waar alles om draait ? ja, in mijn hoofd wel. welkom in mijn wereld.

my first words

Heee,

Dit is m'n eerste berichtje dat ik plaats op deze blog; thegirlwiththeblondcurls.blogspot.com

Een vriendin had hier een blog gemaakt, en het inspireerde me om het ook te doen, ik vond het wel moeilijk om te lezen dat ze het zo zwaar heeft, ik ken der niet in het echt, maar ondertussen heeft ze wel écht een mooi plekje in m'n hart gevonden .. 

Ik heb deze blog gemaakt omdat ik een plek wilde hebben, waar ik anoniem was, maar toch m'n verhaal bij kwijt kon. 

ik ben het niet van plan aan mensen die ik ken te geven, omdat ik niet weet of ik dan helemaal eerlijk zou kunnen zijn .

Ik ben 15 jaar, en na de zomervakantie mag ik éindeljik naar 4Havo. het zonnetje schijnt buiten, en ik hoor m'n vader die de tuin aan 't grasmaaien is. normaal zouden zulke dingen je toch een blijer gevoel moeten geven, toch ? maar helaas, het werkt niet meer bij me. zelfs het bericht dat ik ben aangenomen een half uur geleden maakt me niet meer blij. Het zicht van die uitpuilende buik doet me pijn. thuis word het er ook nietbeter op. ja toen ik in de ondergewicht belande, ja toen was t even schrikken hoor, maar nu ik weer op het randje zit, en geen ondergewicht meer heb, ben ik ineens niet meer belangrijk. dan gaat het ineens weer goed met me, en hoeven ze niet meer naar me om te kijken. aan de ene kant voelt het zo fijn.. ik kan alles zo weer oppakken. hup weer wat kilo's eraf, en ik kan mee op vakantie. nog wat kilo's eraf, en mensen zullen me weer zienstaan. want nu krijg ik toch echt het gevoel dat ik voor bepaalde vriendinnen onzichtbaar ben geworden.. de gedachte dat het door m'n gewicht komt, blijft maar door m'n hoofd spoken..

het lijkt me geweldig om een keer dun te zijn, en mensen horen fluisteren, of ergens achter je het woord 'anorexia' horen. dat klinkt ziek, ik weet het.maar het is een teken dat je dan dun bent ? of niet ?

als ik dit zo lees schaam ik me echt voor m'n gedachtes. sommige mensen doen er alles aan om aan te komen, maar lukt het niet. en ik ? soms weeet ik gewoon echt niet wat ik met mezelf aanmoet.

xoxo