BAM. back to reality. we zijn weer in nederland. heerlijk, die 2 weken in Frankrijk, even weg van alles, van m'n zorgen over vrienden of familie, school, of andere drama's . maar derest achtervolgd me. waar ik ook ben. elke dag kilo's foundation over m'n littekens. elke dag die confrontatie met het eten, waar het lijkt alsof heel frankrijk je aanstaart. Ouders die hoopten op vakantie ook even rust te hebben, zonder al die ruzie's om het wel/niet eten. Ergens in een restaurantje zitten, kijkend naar het aantal calorieën dat alleen al in een flesje ice tea zit, met tranen in je ogen. En uiteindelijk, je steeds dikker en dikker voelen, en er niks tegen kunnen doen.

Ik vraag me nog elke dag af, waarom dit mij is overkomen. zo graag zou ik die eetstoornis uit willen zettten. gewoon genieten van m'n leven, ookal is het maar voor een paar uur. maar dat kan helaas niet. Als iemand zou vragen of ik liever zonder eetstoornis zou leven, of met , zou ik het echt niet weten. eigenlijk weet ik het wel. zonder. maar ik weet wel, dat ik zonder eetstoornis niet kan leven, omdat het mijn leven ìs.