Someone's first choice.

Help. Morgen weer therapie. Ik moet m'n tekeningen laten zien, m'n hersenkronkels. Ik moet dit alleen doen, maar alleen kan ik dit niet. Ik weet niet wat of wie me zou moeten helpen. En hoe. Want van niemand, accepteer ik hulp. Als ik eerlijk zou zijn tegen mijn therapeute, zou ze alles tegen m'n ouders zeggen. Ookal heeft ze geheimhoudingsplicht, sommige dingen, mag je niet verzwijgen, in verband met gezondheidsrisico's.

Ik zou zo graag een keer iemands eerste keus willen zijn. Iemands beste vriend of vriendin. Of gewoon ergens heel goed in zijn. Maar nee, ik ben blijkbaar waardeloos. niemand heeft me nodig, alleen de mensen van de pro-ana mensen vinden me wel handig . Maar wat heb ik daaraan , als dat de enige wereld is , waarin ik iets kan ? en zelfs daar faal ik in . Soms vraag ik me echt af wat ik hier doe.  

Het gevecht word steeds sterker.

Het gevoel alsof elk korreltje rijst dat je eet, elk slokje cola light, elk hapje appel, je 3 kilo zwaarder maakt is ondragelijk. Sinds ik van vakantie kom, word het elke minuut erger. ik wil sporten, slapen, en bloggen. Maar nee ik moet werken. hele dagen lang. verspilde uren , waarin ik kon sporten, of slapen. want ik ben uitgeput. om 9 uur kan ik niet meer .
En dan ook nog eens dit mooie weer. Leuk, noemen ze dit, strand. NEE. niet leuk. Ik krijg niet eens meer de keus. mee moet ik , verplicht zeggen ze. En ook nog een frietje eten op het laatst. gezellig, weer eens een dagje met de familie. Gelukkig kwam daar mijn reddende engel, ik moest plotseling werken ..
Dinsdag is ze der weer, mijn therapeut. helaas, we moeten weer. huiswerk maken, werken aan m'n niet-helpende gedachtes, en praten over m'n gevoelens. alles wat ik niet kan. alles waarin ik faal.


Ik kwam niet in die broek. ik kwam er gewoon niet in. De broek die ik zó graag wilde. Ik wilde hem in maatje 32, maar die pastte niet. dit is zo enorm triggerend. Ik weet dat ik nu door wil gaan tot ik erin pas. nog maar 5 kilo, en het wil vast lukken, vertelt een stemmetje in m'n hoofd. nog maar 5 kilo, en die broek zal je prachtig staan. Maar ook is er een stem die zegt 'doe dit nou niet, vecht er tegen. je zit niet voor niks in therapie, bewijs nou eindelijk eens dat je iets anders ook kan dan alleen afvallen.'
maar het eetstoornis-stemmetje is sterker.

BAM. back to reality. we zijn weer in nederland. heerlijk, die 2 weken in Frankrijk, even weg van alles, van m'n zorgen over vrienden of familie, school, of andere drama's . maar derest achtervolgd me. waar ik ook ben. elke dag kilo's foundation over m'n littekens. elke dag die confrontatie met het eten, waar het lijkt alsof heel frankrijk je aanstaart. Ouders die hoopten op vakantie ook even rust te hebben, zonder al die ruzie's om het wel/niet eten. Ergens in een restaurantje zitten, kijkend naar het aantal calorieën dat alleen al in een flesje ice tea zit, met tranen in je ogen. En uiteindelijk, je steeds dikker en dikker voelen, en er niks tegen kunnen doen.

Ik vraag me nog elke dag af, waarom dit mij is overkomen. zo graag zou ik die eetstoornis uit willen zettten. gewoon genieten van m'n leven, ookal is het maar voor een paar uur. maar dat kan helaas niet. Als iemand zou vragen of ik liever zonder eetstoornis zou leven, of met , zou ik het echt niet weten. eigenlijk weet ik het wel. zonder. maar ik weet wel, dat ik zonder eetstoornis niet kan leven, omdat het mijn leven ìs.

Asdfghjkl;

3 berichten, en deze blog is al meer bekeken als m'n beautyblog. Ik weet niet wat ik er van moet vinden. ik zet m'n leven op internet. volledig anoniem, dat wel. tenminste dat hoop ik.

Ik heb nu al 4 x een  heel stuk gedelete. En nu begin ik weer opnieuw. Woorden komen, maar de juiste vind ik niet. Het gevoel dat ik zaterdag in de auto zit op weg naar frankrijk maakt me verdrietig. De gedachte dat m'n vriendinnetje uit Amerika morgen sinds 2 jaar weer hier is, maakt me bang. Bang dat ze me dikker vind dan ooit, lelijker vind dan ooit, en ook nog eens veel ben veranderd. negatief. Ik heb de neiging om dit allemaal alwéer te deleten. maar iets houd me tegen . blijkbaar zijn dit toch de woorden die in me op komen als ik schrijf over hoe ik me voel. 

Terwijl ik hier zit te typen, whatsapp ik met een lieve vriendin . Ze heeft net als mij een eetprobleem. een eetstoornis is ze ook hard op weg te krijgen. al heeft ze het zelf niet helemaal door. Ik maak me zorgen, maar wat kan ik doen ? Ik weet dat ze het ook om mij doen, maar ik trek me er niks van aan . ik ga ook gewoon door. waarom ? ik heb geen idee. misschien omdat ik teveel aan mezelf denk. misschien ben ik inderdaad écht zo egoïstisch, en moet ik iedereen die dat tegen me heeft gezegd, toch maar geloven. ik ben inderdaad mislukt

asdfghjkl; buik. ik zie je wel hoor. ga maar weer verstoppen. ik hoef je de komende jaren niet meer te zien. nooit meer. waarom kom je nou weer? ik had je toch verteld dat we verstoppertje gingen spelen? ik tel tot 10 en dan ben je weg. en neem je vriendjes Vet ook maar mee.