Help. Morgen weer therapie. Ik moet m'n tekeningen laten zien, m'n hersenkronkels. Ik moet dit alleen doen, maar alleen kan ik dit niet. Ik weet niet wat of wie me zou moeten helpen. En hoe. Want van niemand, accepteer ik hulp. Als ik eerlijk zou zijn tegen mijn therapeute, zou ze alles tegen m'n ouders zeggen. Ookal heeft ze geheimhoudingsplicht, sommige dingen, mag je niet verzwijgen, in verband met gezondheidsrisico's.
Ik zou zo graag een keer iemands eerste keus willen zijn. Iemands beste vriend of vriendin. Of gewoon ergens heel goed in zijn. Maar nee, ik ben blijkbaar waardeloos. niemand heeft me nodig, alleen de mensen van de pro-ana mensen vinden me wel handig . Maar wat heb ik daaraan , als dat de enige wereld is , waarin ik iets kan ? en zelfs daar faal ik in . Soms vraag ik me echt af wat ik hier doe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten