Mijn leven is echt gewéldig.

'behalve anorexia is jou leven echt geweldig ! ' kuch. kuch.
zo leuk hoe schijn kan bedriegen. maar ook zó ontzettend frustrerend.. moest dat nou? moest je dat nou tegen me zeggen ? je hebt echt geen idee waar je het over hebt.. hoe denk je dat die rotziekte er in geslopen is, doordat mn leven zo geweldig is ? alleen door 'het idee dat ik moest afvallen' nee schat, wake up.

kon ik dat maar eens zeggen, kon ik maar gewoon eerlijk tegen der zijn. maar nee, ik kan het niet. want zij heeft zelfvertrouwen. het meisje met het meeste zelfvertrouwen dat ik ken. als ik dit zou sturen zou ze de waarheid weten. maar zo laf ben ik . ik doe dat toch niet. Net een halfuur een elastiekje tegen me pols aan laten slaan. goh wat ben ik weer trots op me zelf, wat ben ik weer blij met men leven.
ik voel de sarcasme hier rondsluipen & in m'n hoofd is het 1 grote puinhoop.

Welkom in mijn wereld .

waarom ben ik ooit weer terug gegaan naar die pro-ana website's ? ben ik 'proud to be anorexic' ? ben ik echt zo diep gezonken? JA. ik ben weer verslingerd in de pro-ana wereld. Ik voel me er thuis, en het voelt nogal raar. niemand weet dit. zoals ook niemand weet van de pillen. die rotpillen die me wakker houden s'nachts. die rotpillen die ervoor zorgen dat ik kaliumtekort heb. die pillen zorgen voor verschrikkelijke dingen. maar toch blijf ik ze nemen. omdat ik er dunner door lijk.. is dat echt waar alles om draait ? ja, in mijn hoofd wel. welkom in mijn wereld.

my first words

Heee,

Dit is m'n eerste berichtje dat ik plaats op deze blog; thegirlwiththeblondcurls.blogspot.com

Een vriendin had hier een blog gemaakt, en het inspireerde me om het ook te doen, ik vond het wel moeilijk om te lezen dat ze het zo zwaar heeft, ik ken der niet in het echt, maar ondertussen heeft ze wel écht een mooi plekje in m'n hart gevonden .. 

Ik heb deze blog gemaakt omdat ik een plek wilde hebben, waar ik anoniem was, maar toch m'n verhaal bij kwijt kon. 

ik ben het niet van plan aan mensen die ik ken te geven, omdat ik niet weet of ik dan helemaal eerlijk zou kunnen zijn .

Ik ben 15 jaar, en na de zomervakantie mag ik éindeljik naar 4Havo. het zonnetje schijnt buiten, en ik hoor m'n vader die de tuin aan 't grasmaaien is. normaal zouden zulke dingen je toch een blijer gevoel moeten geven, toch ? maar helaas, het werkt niet meer bij me. zelfs het bericht dat ik ben aangenomen een half uur geleden maakt me niet meer blij. Het zicht van die uitpuilende buik doet me pijn. thuis word het er ook nietbeter op. ja toen ik in de ondergewicht belande, ja toen was t even schrikken hoor, maar nu ik weer op het randje zit, en geen ondergewicht meer heb, ben ik ineens niet meer belangrijk. dan gaat het ineens weer goed met me, en hoeven ze niet meer naar me om te kijken. aan de ene kant voelt het zo fijn.. ik kan alles zo weer oppakken. hup weer wat kilo's eraf, en ik kan mee op vakantie. nog wat kilo's eraf, en mensen zullen me weer zienstaan. want nu krijg ik toch echt het gevoel dat ik voor bepaalde vriendinnen onzichtbaar ben geworden.. de gedachte dat het door m'n gewicht komt, blijft maar door m'n hoofd spoken..

het lijkt me geweldig om een keer dun te zijn, en mensen horen fluisteren, of ergens achter je het woord 'anorexia' horen. dat klinkt ziek, ik weet het.maar het is een teken dat je dan dun bent ? of niet ?

als ik dit zo lees schaam ik me echt voor m'n gedachtes. sommige mensen doen er alles aan om aan te komen, maar lukt het niet. en ik ? soms weeet ik gewoon echt niet wat ik met mezelf aanmoet.

xoxo