Dit is m'n eerste berichtje dat ik plaats op deze blog; thegirlwiththeblondcurls.blogspot.com
Een vriendin had hier een blog gemaakt, en het inspireerde me om het ook te doen, ik vond het wel moeilijk om te lezen dat ze het zo zwaar heeft, ik ken der niet in het echt, maar ondertussen heeft ze wel écht een mooi plekje in m'n hart gevonden ..
Ik heb deze blog gemaakt omdat ik een plek wilde hebben, waar ik anoniem was, maar toch m'n verhaal bij kwijt kon.
ik ben het niet van plan aan mensen die ik ken te geven, omdat ik niet weet of ik dan helemaal eerlijk zou kunnen zijn .
Ik ben 15 jaar, en na de zomervakantie mag ik éindeljik naar 4Havo. het zonnetje schijnt buiten, en ik hoor m'n vader die de tuin aan 't grasmaaien is. normaal zouden zulke dingen je toch een blijer gevoel moeten geven, toch ? maar helaas, het werkt niet meer bij me. zelfs het bericht dat ik ben aangenomen een half uur geleden maakt me niet meer blij. Het zicht van die uitpuilende buik doet me pijn. thuis word het er ook nietbeter op. ja toen ik in de ondergewicht belande, ja toen was t even schrikken hoor, maar nu ik weer op het randje zit, en geen ondergewicht meer heb, ben ik ineens niet meer belangrijk. dan gaat het ineens weer goed met me, en hoeven ze niet meer naar me om te kijken. aan de ene kant voelt het zo fijn.. ik kan alles zo weer oppakken. hup weer wat kilo's eraf, en ik kan mee op vakantie. nog wat kilo's eraf, en mensen zullen me weer zienstaan. want nu krijg ik toch echt het gevoel dat ik voor bepaalde vriendinnen onzichtbaar ben geworden.. de gedachte dat het door m'n gewicht komt, blijft maar door m'n hoofd spoken..
het lijkt me geweldig om een keer dun te zijn, en mensen horen fluisteren, of ergens achter je het woord 'anorexia' horen. dat klinkt ziek, ik weet het.maar het is een teken dat je dan dun bent ? of niet ?
als ik dit zo lees schaam ik me echt voor m'n gedachtes. sommige mensen doen er alles aan om aan te komen, maar lukt het niet. en ik ? soms weeet ik gewoon echt niet wat ik met mezelf aanmoet.
xoxo
"ja toen ik in de ondergewicht belande, ja toen was t even schrikken hoor, maar nu ik weer op het randje zit, en geen ondergewicht meer heb, ben ik ineens niet meer belangrijk." Meid, dit stuk klint zooooo herkenbaar. Ik snap echt helemaal wat je bedoelt. Ook ik heb er nooit echt 'ziek-ziek' uitgezien. Daardoor ben ik door mijn leerkracht nooit serieus genomen geweest... Soms denk ik: ik zal hem eens laten zien hoe slecht het met mij gaat. Ik zal hem eens laten zien dat ook ik zo dun kan worden, tot dat het duidelijk wordt dat ik ziek ben... Ik wil mij ergens bewijzen tegenover hem omdat hij mij nooit serieus heeft genomen. En die gedachtes moeten juist uit ons hoofd. Die maken ons kapot zonder dat we het beseffen. Meid, je hebt een heel mooi stuk geschreven, hopelijk helpt het je. Je hebt alvast je eigen plekje waar je alles kwijt kunt en niemand van hoeft te weten. Blijf vechten, samen met mij ! Liefs xxxx
BeantwoordenVerwijderen